وقتي به کوه و محيط کوهستاني فکر مي کنيم، محيط مرتفع، سرد و پرشيب برايمان مجسم مي گردد. اين شناخت علمي تلقي نمي گردد. فاکتور سرما نمي تواند معرف محيط کوهستاني باشد چه بسا بر مناطق جلگه اي آرکتيک سرمائي حادتر حاکم است. همانطور ارتفاع نمي تواند معرف کوهستان باشد ، جلگه هاي معروف مثل پرايريس (Prairies) امريکاي شمالي در ارتفاع حدود 2000 متري استقرار يافته اند.
پس مي توان گفت شاخص شيب (درجه شيب به سطح افقي)، تنوع و درجه تغييرات شيب و يال و دره هاي در هم پيچيده ناشي از اين پارامتر در معرفي محدوده اي به عنوان کوهستان نقش کليدي دارد. لذا تعريف علمي کوه بر مبنا ناهموايهاي شيب انجام مي گيرد. براين اساس کوه به منطقه اي اطلاق مي شود که در يک واحد استاندارد (سي ثانيه تغيير در عرض جغرافيائي که از نظر وسعت در نقاط مختلف مي تواند متفاوت باشد، اين ميزان در خط استوا معادل 4*4 کيلومتر مربع است) اختلاف ارتفاع واحد مورد نظر با 9 واحد همجوار درشبکه بايستي حداقل 200 متر باشد.
ادامه دارد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر