وقتی به گذشته نگاه می کنم ، گذشته نه چندان دور همین دهه نود میلادی، آدم دل اش می لرزد، البته لرزش دل نه ، که خود مقدس و جایگاه دارد که در این مقوله نمی گنجد، بهنر اینکه بگویم آدم تنش می لرزد، اگر در ارتباط با آنکه در آن مقطع در سطح جهانی اسم ایران بر من نهاده شد به نام ایران حرف می زدم ایران خطابم می کردند (چقدر لذت بخش بود احساس می کردم در خانه و کاشانه ام ذوب شده ام و از زبان وطنم سخن می گویم).
آنروز ها از برنامه ریزی حفاظتی پارک و مناطق حفاظت شده سرزمین ام با رویکرد ظرفیت برد اکولوژیک حرف زدم ،برای جمع بندی نهائی ایران (خودم نفر سمت راست) به اتفاق امریکا (نفر وسط) و تایلند (کشور میزبان) در سمت چب انتخاب شدیم وبرای کره مسکونی نسخه پیچیدیم، اگر امروزه با آن مردمان کنگره روبرو بشوم و از من بپرسند با خانه ات چه کردی ؟ چه در پاسخ بگویم؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر